Experiences are the key to succes - Vive la France

Our Erasmus contact person, C. Saelen, from the KHLeuven International Department (ECHO), asked all the Erasmus students to write a review from their Erasmus. Sorry lads, this time it's in Dutch, next time will probably be in English again!

 Experiences are the key to succes.

Of ik geen zin had om op Erasmus te vertrekken? “Dit was zeker een retorische vraag!” dacht ik bij mezelf toen mijn ouders er voor het eerst over begonnen. Uiteraard! Na mijn vorige interculturele uitwisselingen in o.a. Argentinië, Oostenrijk en Finland zag ik een semester in het buitenland zeker zitten.

Waar ik graag naartoe wilde? Dat maakte mij eerlijk gezegd helemaal niets uit. Het is niet de bestemming die telt, maar de reis! Niet de plaats waar je bent, maar de mensen met wie je er bent maken je ervaring. Dat is zeker één van de dingen die ik geleerd heb in de hoofdstad van het Franse Bretagne, Rennes.

Uiteindelijk bleek dat ik toch een stad moest kiezen en dus koos ik voor Rennes omdat ik dacht dat de combinatie van Engelstalige lessen en Franstalige conversaties tussendoor een win-winsituatie zou teweeg brengen. Niet dus. Dat van de Engelstalige lessen klopte wel. Dat van de Franstalige conversaties tussendoor is er nooit echt van gekomen. Zes vakken volgde ik aan de, in Frankrijk, zeer gerenommeerde École Superieure du Commerce de Rennes School Of Business, kortweg ESC Rennes, een economische hogeschool met een kleine 3000 studenten, waarvan maar liefst 1/6 buitenlanders zijn. Vijf van deze vakken werden gegeven in het Engels. Dit waren vakken zoals Strategic Marketing, waarbij we leerden hoe een bedrijf zijn strategie het best kan ontwikkelen, en Entrepreneurship, waarbij we fictief bedrijf moesten uit de grond stampen compleet met boekhouding, marketingcampagne en productieproces en dit project voor een vakkundige jury van mede-Erasmussers moesten komen verdedigen. Het zesde vak dat ik volgde heette French Culture en werd toepasselijk genoeg gegeven in het Frans.

De lessen op zich verschilden niet veel van de KHLeuven-stijl. De lector legt eerst de theorie uit, aan de hand van praktijkgerichte voorbeelden waarna we, vaak in kleine groepen, met verschillende inzichten van studenten uit landen van over heel de wereld, de net opgedane kennis op cases toepasten.

Het grote verschil is dat de lesuren geen uur, maar anderhalf uur, duren. Ook is het niet ongewoon om, in plaats van elke week enkele uren van een les te geven, een vak in twee keer drie dagen compleet te geven, een zogenaamde ‘intensive course’. Het komt er dus op neer dat je van donderdag 13hr tot zaterdag 13hr heel de tijd dezelfde les, van dezelfde lector hebt. Dat was in het begin wel even aanpassen en eerlijk gezegd zie ik het nut er ook niet van in. Ok, je kan je nu langer met één vak aan een stuk bezighouden, maar 16hr of 18hr hetzelfde vak op drie dagen tijd was gewoon van het goede teveel.

Het voordeel van deze manier van lesgeven is dan wel dat ik, omdat ik drie van mijn zes vakken als ‘intensive course’ had en deze allemaal in september en oktober vielen, in november slechts zeven dagen les had. Een zee van tijd dus. En wat doet een mens met oveel tijd in het buitenland? Juist. De lokale cultuur opsnuiven. Uistapjes met Polen, Canadezen, Belgen, Brazilianen, Amerikanen, Chinezen en nog meer bekende en onbekende nationaliteiten naar typische en romantische stadjes als Saint-Malo, Fougères, Dinan en de wereldberoemde (in Frankrijk toch) Mont-Saint-Michel waren een deel van de lokale cultuur. Ook menige passages door de wereldberoemde (in Rennes toch) Rue de la Soif, zowat de miniversie van de Oude Markt is mij, voor zover ik mij kan herinneren, bijgebleven. Als echte organisatorische talenten, en met een knipoog naar de –toen nog in vorming- regering van België vonden een Duitstalige Belg en ik het een uitstekend idee om een Grand Tour de la Rue de la Soif te organiseren. Zowat een tour van de Oude Markt, maar dan wel in een internationaal kleedje. Vlaggen uit België, Frankrijk, Polen, Spanje, Ierland, Argentinië etc. werden bovengehaald en samen genoten, in het begin vijf en op het einde een kleine dertig, internationale studenten van elkaars gezelschap en de plaatselijke Stella Artois.

Cultuurshock in Frankrijk? Niet voor mij! Hoewel je bijna dagelijks geconfronteerd wordt met kleine verschillen tussen de lokale cultuur en je eigen cultuur in je dorp of stad in België, zijn de verschillen niet echt groot. Wat me wel duidelijk opgevallen is en me na een tijd ook begon te irriteren was de kalmte, en bijgevolg traagheid, van menig fransman. Hierdoor zijn, voor Belgen, essentiële zaken zoals administratie, correspondentie, etc., vaak later dan verwacht in orde, hetgeen tot frustratie kan leiden voor de controle- en deadlinefreaks onder ons. Een klein voorbeeld zijn de Franse banken. Wanneer je in België een binnenlandse overschrijving doet, kan je er zeker van zijn dat dit binnen de 24hr in orde is. Niet in Frankrijk. Het is normaal dat een overschrijving zo’n drie tot vier dagen nodig heeft voordat het geld, dat wel al van de afzender zijn rekening gaat op dag één, pas op dag vier effectief in orde is.

Een ander, mee cultuurgericht, verschil met België is het uitgaansleven. De cafés in Rennes sluiten, verplicht, reeds om één uur ’s nachts, hetgeen voor die-hard Leuven studenten in het begin wel moeilijk kan zijn. Gelukkig bieden de verschillende, soms gratis, discotheken soelaas, al moet je hier vaak meer dan het dubbele van op café, zo’n zeven à acht euro neertellen voor een pint.

Wat kan ik nog meer vertellen? Om eerlijk te zijn, ik zou over mijn Erasmus in Rennes een boek kunnen schrijven. Zoveel interessante, en uiteraard soms ook minder interessante lessen, mensen en ervaringen geleerd op zo’n korte tijd. Dat is waar Erasmus om draait. Een Erasmus student gaat niet enkel op Erasmus voor de lessen, hij vertrekt een semester of jaar naar het buitenland om zichzelf en de wereld te ontdekken. Na deze ervaring is geen enkele student nog wie hij ervoor was. Of je nu slimmer, groter, dikker of dunner, op alle vakken slaagt of niet, of platzak terugkomt na een unieke ervaring, maakt niet uit. Daar draait het allemaal niet om. Het is de ervaring zelf die telt: de mensen die je ontmoet, de ervaringen die je opdoet, de levenslessen die je leert, de plaatsen die je bezoekt en je doen beseffen op wat voor een prachtige planeet wij eigenlijk wonen, etc.

 Het is de ervaring van het zelfstandig beginnen leven, zonder je ouders die elk weekend je was doen wanneer je terugkomt van een weekje Leuven. Het is het wakker worden op zaterdag en weten dat je zo snel mogelijk je appartement moet kuisen om daarna met je vrienden te kunnen afspreken. Het is het genieten van elk moment omdat het veel te snel gedaan zal zijn. Het is representeren van België in het buitenland, met of zonder regering. Het is het kunnen uitleggen waarom het 541 dagen duurde voordat we een regering hebben. En geloof me, veel mensen wisten het, maar niemand wist waarom.

Voor mij was Erasmus een volgende etappe in mijn beginjaren van volwassenheid. Het heeft mij veel geleerd en ik ben blij dat ik andere mensen ook wat heb kunnen leren over mezelf, maar ook over mijn land.

Plannen om andere internationale studenten spoedig te bezoeken werden reeds gesmeed en worden zelfs al uitgevoerd! Egypte, Spanje, Polen en Canada hebben België reeds ontdekt en binnen enkele weken zal België de Spaanse hoofdstad Madrid ontdekken. En wie weet zal ik ooit de kans krijgen om al de landen waar mijn medestudenten nu naar zijn teruggekeerd te zien te krijgen. Canada, Noorwegen, Polen, Egypte, Korea, … het doet dromen. Dat is wat Erasmus doet. Het zorgt ervoor dat je bankrekening nooit meer dan vijf cijfers zal tellen omdat je tegen dan wel weer een Facebookvriend uit een ver land vindt die je wel eens zou willen bezoeken.

 

Vive la Belgique!

Vive la France!

Vive Erasmus !